Μαμά προς Μαμά

Από μικρό παιδί θυμάμαι να κοιτάζω το πρόσωπό μου στον καθρέφτη και κάθε φορά να βλέπω κάτι διαφορετικό. Άλλοτε με έβλεπα όμορφη, άλλοτε κουρασμένη, και βέβαια τις περισσότερες φορές δε με ικανοποιούσε η αντανάκλασή μου.

Θυμάμαι να κάνω αστείες γκριμάτσες πριν μπω για μπάνιο, τότε που μπορούσα να ανακατεύω τα μαλλιά μου χωρίς να φοβάμαι ότι θα λαδώσουν –ναι, λαδώνουν πολύ εύκολα τα άτιμα-. Τα φούσκωνα προς τα πάνω, σαν να είχα βγει μόλις από περιοδικό μόδας, και το ‘παιζα μοντέλο. Το κάνω και τώρα καμιά φορά – να, όπως στη φωτογραφία. Όλα αυτά όμως μόνο στο μπάνιο, στην ασφάλεια της ιδιωτικότητας, γιατί έξω ήμουν πολύ μαζεμένη.

Η αγαπημένη μου συνήθεια βέβαια μπροστά στον καθρέφτη ήταν να παρατηρώ τη μύτη μου. Έβαζα και δεύτερο καθρέφτη, για να την βλέπω προφίλ, γιατί από φάτσα βολευόταν, αλλά άμα γύριζα προφίλ, εκεί ήταν τα δύσκολα… Παράπονο που το ‘χα για χρόνια, πως είναι μεγάλη… Σαν μελιτζάνα, όπως την αποκαλούσα από παιδί! Είναι φουσκωτή σαν του μπαμπά μου, κι όποτε τον βλέπω γελάω γιατί αντικρίζω τη δύναμη του DNA. Ευτυχώς πλέον έχω συμφιλιωθεί μαζί της, και, τι περίεργο, σαν να έχει μικρύνει από τότε που την αγάπησα.

Αυτό πάντως που μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση, και γι’ αυτό σκέφτηκα να γράψω αυτό το post, είναι που κοίταξα το πρόσωπό μου μια μέρα, και δεν είδα εμένα.

Είδα μια μάσκα.

Κοιτούσα τα μάτια μου, τα φρύδια, τη μύτη, τα μαλλιά, και μοιάζανε σαν να μην είναι δικά μου, σαν να μου τα ‘χει φορέσει κάποιος, κι από πίσω τους να κρύβομαι εγώ.

Εγώ, μια άυλη μορφή, ένα αεράκι που φυσάει, πότε δυνατά, και πότε απαλά, πότε ρυθμικά, και πότε σιγανά.

Εγώ, μια φλόγα από κερί που άλλοτε τρεμοπαίζει, άλλοτε λάμπει καμαρωτή, κι άλλοτε είναι απλά μια συνηθισμένη φλόγα που παλεύει να μη σβήσει.

Εγώ, ένας χείμαρρος από συναισθήματα, πόνο, χαρά, λύπη, ευγνωμοσύνη, απογοήτευση, αγάπη, κι άλλη αγάπη, άλλοτε το καθένα μόνο του, κι άλλοτε σε ζευγάρια, σε τριάδες και τετράδες, ακόμα κι όλα μαζί, σε χορό κυκλωτικό.

Εγώ, μια αναπνοή που γεμίζει όλο μου το σώμα, κι άλλοτε φουσκώνει την κοιλιά, ή τους πνεύμονες, ή κάνει μόνη της ό,τι μπορεί, για να κρατήσει το σώμα μου δυνατό και ξύπνιο.

Το σάρκινο πρόσωπό μου είναι μια μάσκα, που παίρνει τη μορφή που εγώ της δίνω.

Όταν είμαι αεράκι δυνατό, όταν γελάω, χαίρομαι κι αγαπώ, είναι όμορφη.

Όταν είμαι μισοσβησμένη φλόγα, με αδύναμη αναπνοή, τότε είναι μαραζωμένη.

Όταν είμαι ψύχραιμη, και γαλήνια, και ευχαριστημένη, τότε φωτίζει σαν λάμπα.

Τα χαρακτηριστικά του προσώπου μου αλλάζουν, όταν αλλάζω εγώ.

Η μάσκα αλλάζει μορφές, όταν αλλάζω εγώ.

Το αγαπώ το σώμα μου, αλλά νιώθω πως είναι ένα φόρεμα, ένα μέσο για να έρθω και να επιβιώσω στον κόσμο αυτό. Και ξέρω πως πρέπει να το προσέχω, και να το φροντίζω, γιατί φέρει εντός του την αληθινή Μαρία.

Κι όλα τα χρόνια, όλες οι πόζες που έπαιρνα μπροστά στον καθρέφτη, με προετοίμαζαν για τη μεγάλη μέρα: Για τη μέρα που θα συνειδητοποιούσα ότι δεν είμαι τα μάτια μου, δεν είμαι η μύτη μου, δεν είμαι τα χείλια μου.

Είμαι η φλόγα που μαζί με όλες τις άλλες φλόγες αυτού του κόσμου, κρατάμε  ζωντανή την ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο.

Εσύ τι βλέπεις όταν κοιτάζεις το πρόσωπό σου στον καθρέφτη;