Σταμάτα να δοξάζεις την πολυάσχολη ζωή σου

Σταμάτα να δοξάζεις την πολυάσχολη ζωή σου: αυτή είναι μια από τις δυνατότερες ατάκες που ‘χω πετύχει στο Facebook, και βλέπω δεκάδες κάθε μέρα στο newsfeed μου.

Σταμάτα να δοξάζεις την πολυάσχολη ζωή σου

Όταν το είδα είπα μέσα μου: Ε ναι ρε φίλε! Αυτό είναι! Αμάν πια με τις πολυάσχολες ζωές μας!

Είναι φοβερό πως ο δυτικός πολιτισμός είναι έτσι δομημένος που δε μας αφήνει να πάρουμε ανάσα.

Πριν λίγο καιρό, για λόγους υγείας σταμάτησα να δουλεύω. Τότε σκέφτηκα πως η μέρα μου θα είναι χαλαρή και άδεια, τουλάχιστον τις ώρες που το παιδί θα ‘ναι στο σχολείο.

Αλλά γελάστηκα. Δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα, πάλι έτρεχα να σηκώσω τηλέφωνα, να προλάβω να μαγειρέψω πριν πάρω το παιδί, να τσεκάρω emails, να τακτοποιήσω το σπίτι.

Ξέρετε, οι δραστηριότητες στον δυτικό πολιτισμό είναι πολύ ύπουλο πράγμα. Παραμονεύουν έξω απ’ το κατώφλι μας, σπρώχνονται με μανία ποια θα πρωτομπεί, ενώ εμείς τους έχουμε ορθάνοιχτη την πόρτα και τις περιμένουμε να μας καβαλήσουν και ν’ αρχίσουμε να τρέχουμε. Και τρέχουμε με όση δύναμη έχουμε, μέχρι κάποια στιγμή να εξαντληθούμε απ’ το βάρος.

Και δεν την κλείνουμε την πόρτα, γιατί δεν ξέρουμε άλλο τρόπο για να ζούμε.

Έτσι μεγαλώσαμε, έτσι έκαναν και οι γονείς μας, έτσι κάνουν όλοι γύρω μας.

Δεν ξέρουμε αλλιώς.

Ζούμε ανάμεσα σε δραστηριότητες που σπρώχνουν η μία την άλλη με μανία.

Το τηλέφωνο που χτυπάει, σπρώχνει την κατσαρόλα που είναι έτοιμη να ξεχειλίσει.

Το ωραίο θεατρικό που όλοι το ‘χουν δει εκτός από σένα, σπρώχνει την πρόσκληση του συναδέλφου για ποτό.

Η σφουγγαρίστρα σπρώχνει τη λεκάνη με τα ασιδέρωτα.

Το χριστουγεννιάτικο μεσημεριανό τραπέζι σπρώχνει τον απογευματινό καφέ που κανόνισες με τις φίλες σου.

Τόσα πολλά πράγματα, τόσες πολλές δράσεις σε διαλέγουν απ’ το πρωί που ξεκινάς. Δεν τις διαλέγεις εσύ, μην μπερδεύεσαι. Εσύ παραδομένη αφήνεσαι σ’ αυτές, κι αυτές σε πάνε όπου θέλουν. Οι πιο φωνακλάδικες, οι πιο φασαριόζες και οι πιο γυαλιστερές πάντα κερδίζουν.

Σταμάτα να δοξάζεις την πολυάσχολη ζωή σου

Όμως λέω από σήμερα, να κάνουμε μια αλλαγή, παρέα.

Το πρωί που θα ανοίξουμε την πόρτα και οι δραστηριότητες θα μας περιμένουν απ’ έξω με αγωνία, να μην τις αφήσουμε να χιμήξουν μέσα.

Να σηκώσουμε το ανάστημά μας, να τις κοιτάξουμε με έντονο βλέμμα, και να επιλέξουμε, αργά, με προσοχή και ηρεμία, αυτές που πραγματικά μας ταιριάζουν και μας κάνουν καλό. Να καλέσουμε μέσα αυτές που κρύβονται πίσω-πίσω, δειλές και μαραμένες γιατί τις έχουμε ξεχάσει εδώ και καιρό.

Και να αφήσουμε απ’ έξω αυτές που δεν μας κάνουν κι ας τις κάνουν όλοι, και να μη φοβόμαστε να λέμε όχι σε φίλους και γνωστούς, και να μην ντρεπόμαστε που έχουμε ανάγκη περισσότερο από το κάθετι στη ζωή μας λίγες στιγμές ηρεμίας, απλά να κάτσουμε σε μια καρέκλα και να κοιτάμε απ’ έξω τα σύννεφα που ταξιδεύουν στον ουρανό.

Σήμερα εγώ θα αφήσω έξω απ’ την πόρτα μου τα πολλά τηλεφωνήματα, και την αγχωμένη οδήγηση, και τα φρέσκα σεντόνια στα κρεβάτια, α, και το τσιμπιδάκι των φρυδιών.

Και θα καλέσω μέσα στο σπίτι μου ένα παλιό παιδικό ρολόι που ‘χει χαλάσει εδώ και χρόνια, κι έχουν οι δείκτες του κολλήσει στις 3 και δέκα το μεσημέρι. Θα το βάλω στον καρπό μου, και θα το φοράω παντού, κι ο χρόνος δε θα κυλά, και θα βγω να κάνω γύρους το τετράγωνο χωρίς να τους μετράω. Και δε θα ‘μαι πολυάσχολη σήμερα, παρά θα ‘μαι μια ευτυχισμένη, τρισευτυχισμένη αργόσχολη.

Και το ρολόι θα δείχνει πάντα 3 και δέκα.

You Might Also Like