Το ξέχασα το σώμα μου

Καημένο μου σώμα.

Πόσα έχεις αντέξει.

Πόσες εξαντλητικές δίαιτες στην εφηβεία.

Πόση απαξίωση από μένα την ίδια.

Πόσα βλέμματα γεμάτα απογοήτευση, και θυμό, και λύπη βαθιά.

Και πόσα φαγητά που δε σου αρέσουν. Που όμως τα δέχεσαι και τα καταπίνεις με θλίψη, σιωπηλά.

Και πόσες κινήσεις και στάσεις που σε ταλαιπωρούν.

Όσο αντέχεις, τα δέχεσαι όλα. Κι έχεις πολλές αντοχές.

Το ξέχασα το σώμα μου

Δέχεσαι αγόγγυστα όλα μου τα συναισθήματα.

Το άγχος, τη θλίψη, τη μελαγχολία, τα απορροφάς και τα κάνεις δικά σου.

Κι όταν έρχονται η χαρά κι η ηρεμία στη ζωή μου, τις υποδέχεσαι με ενθουσιασμό, και με την κρυφή ελπίδα πως θα μείνουν λίγο παραπάνω αυτή τη φορά.

Πότε-πότε φωνάζεις: Πονάς και μου λες να σε προσέχω.

Όπως με προσέχεις κι εσύ.

Που είσαι το σπίτι μου σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο.

Που μ’ έβαλες μέσα σου, και με κουβαλάς, κι ας μη σ’ αγαπώ όσο θα ήθελες.

Όσο σου αξίζει.

Λες και φταις εσύ για τίποτα. Εσύ είσαι το μοναδικό που δε φταις.

Φταίει η κοινωνία, αλλά φταίω κι εγώ.

Που δε σε υπερασπίζομαι και δε σ’ αγκαλιάζω.

Εσένα, που μ’ έκανες μάνα.

Εσένα, που κουβαλάς τους προγόνους μου κι όλη την ιστορία μου.

Που κουβαλάς μέρα-νύχτα την ψυχή μου, και κουβάλησες και το παιδί μου.

Αυτό το σώμα, που τα δίνει όλα για μας, που παλεύει, που πάλλεται κι αναπνέει για μας μέχρι το τέλος.

Που γεννάει τα παιδιά μας.

Δε με νοιάζει αν είναι όμορφο, άσχημο, δε θέλω να του βάλω κανένα επίθετο.

Είναι το σώμα μου. Είναι το σπίτι μου.

Καημένο μου σώμα.

Σε ξέχασα.

Σε πλήγωσα.

Είμαι όμως τώρα πια πρόθυμη να επανορθώσω.

Και θ’ αρχίσω από τις αγκαλιές που σου χρωστώ.

Αγκαλιά στο πρόσωπο. Και μετά στο στήθος. Και στα χέρια. Στα πλευρά, στους αγκώνες, στις παλάμες.

Αγκαλιά στην κοιλιά. Και στα πόδια. Παντού.

Πως αγκαλιάζεις έναν άνθρωπο που σου ‘χει λείψει πολύ; Που θες να του ζητήσεις συγγνώμη, να τον ξαναγνωρίσεις απ’ την αρχή, να ξεκινήσετε ξανά;

Έτσι θα αγκαλιάζω από δω κι εμπρός το σώμα μου. Κάθε πρωί. Και τη νύχτα. Και στη σιωπή. Και θα του μιλάω. Και θα του χαμογελάω.

Θα γίνω ένα με το σώμα μου, ξανά.

Μαζί σαν μια γροθιά, θα νικήσουμε ό,τι μας  πληγώνει.

Και θα βγούμε χέρι-χέρι απ’ το σκοτάδι, στο φως.

You Might Also Like