Ποια είμαι εγώ; Είμαι οι σκέψεις μου, είμαι η δουλειά μου, είμαι λίγο απ’ όλα, είμαι όλα αυτά; Αυτός είναι ο εαυτός μου;
Πιστεύω πως ούτε οι σκέψεις, ούτε οι δουλειές είναι ο αληθινός μας εαυτός. Αυτός βρίσκεται μέσα μας, είναι μια μικρή φωνή που περιμένει να την ακούσουμε. Είναι ένας ψίθυρος που επισκιάζεται απ’ τη βαβούρα και το τρέξιμο της καθημερινότητας, και λίγοι άνθρωποι στον κόσμο καταφέρνουν να τον ακούν συνεχώς, και συνειδητά.
Σήμερα σηκώθηκα νωρίς. Αφού πλύθηκα, κοίταξα τη λίστα με τις δουλειές της ημέρας (συμπληρωμένη πάντα από την προηγούμενη) και συνειδητοποίησα με έκπληξη πως είχα πολύ λίγα προγραμματισμένα πράγματα να κάνω. Κοντοστάθηκα λοιπόν, και σκέφτηκα: να εμπλουτίσω τη λίστα μου με δουλειές των ερχόμενων ημερών, ή να την αφήσω έτσι μικρή και απλά σήμερα να χαλαρώσω, κι όπου με πάει;
Με δισταγμό η αλήθεια είναι, γιατί μου είναι δύσκολο να μην έχω κάτι συγκεκριμένο να κάνω, αποφάσισα το δεύτερο. Χαλαρή και άνετη λοιπόν, έφτιαξα πρωινό, κι αφού πήγα το παιδί στο σχολείο, επέστρεψα στο σπίτι και βγήκα στο μπαλκόνι.
Σε πρώτο πλάνο ήταν η απλώστρα, και σε δεύτερο η λεύκα μου. Αυτή η μεγάλη και καμαρωτή λεύκα είναι το αγαπημένο μου δέντρο που έχω την τύχη να βλέπω κάθε πρωί όταν ανοίγω τα πατζούρια.
Το μυαλό μου με προκαλούσε να μαζέψω την απλώστρα και να πάω γρήγορα μέσα να βρω κάτι άλλο, αφού όλο και κάποια δουλειά υπάρχει πάντα που περιμένει. Όμως θυμήθηκα την απόφαση που πήρα το πρωί, κι έτσι αγνόησα τις σκέψεις μου, αγνόησα και την απλώστρα κι έστρεψα το βλέμμα μου στο δέντρο.
Το κοίταζα για ώρα. Άδειασα το μυαλό, εστίασα μόνο σ’ αυτό την προσοχή μου. Έβλεπα τα φύλλα του να κουνιούνται στον αέρα, παρατηρούσα τον κορμό, τα κλαδιά, το περίγραμμά του. Δεν σκεφτόμουν τίποτε μα τίποτε άλλο.
Απλά κοιτούσα το δέντρο απέναντί μου.
Και ξαφνικά τον άκουσα. Τον ψίθυρο. Άκουσα τον εαυτό μου να μου μιλάει σιγανά. Και τον άκουσα να μου λέει πολλά:
-Μου είπε πως τα πηγαίνω πολύ καλά, και να μην αγχώνομαι, να μην τρέχω, και πως όλα είναι εντάξει
-Μου είπε να κάνω πράγματα για μένα, και να μη σκέφτομαι πολύ
-Μου είπε να μην είμαι τόσο αυστηρή με τον εαυτό μου
-Μου είπε να κάνω αυτά που με γαληνεύουν, και μου κάνουν καλό
-Μου είπε να ακούω το σώμα μου, και να το σέβομαι
-Μου είπε να χαίρομαι πιο πολύ
-Μου είπε να αδειάζω το νου μου και να ρίχνω τους ρυθμούς όσο πιο συχνά μπορώ, για να τον ακούω όταν μου μιλάει, γιατί νιώθει πολύ μόνος και του λείπω πολύ…
«Θα ‘μαι χωμένος βαθιά, πίσω από τις σκέψεις, και τις δουλειές και τα τρεξίματα. Κι εκεί θα σε περιμένω, να ‘ρθεις να με βρεις ξανά», μου ψιθύρισε.
Ξανακοίταξα τα φύλλα της λεύκας. Ο αέρας σταμάτησε να φυσάει. Έκατσα για λίγα λεπτά ακόμη στο μπαλκόνι, ήρεμη, συγκινημένη, με μάτια βουρκωμένα.
Είχα μόλις ακούσει τον εαυτό μου.
Άραγε πότε θα τον άκουγα ξανά;